Νίκος Κοτζιάς: Αλλαγές εδώ και τώρα!

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν να λύσουν ένα αποφασιστικής σημασίας σταυρόλεξο: Τι θα κάνουν με όσους στήριξαν επί πάνω από δύο χρόνια μια βαθιά αντιπατριωτική και αντιλαϊκή πολιτική, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή αντιτάχθηκαν σε αυτή;

Η Ελλάδα είναι σήμερα διαφορετική απ’ ό,τι πριν από πέντε ημέρες. Αντίθετα, οι κυβερνώντες είναι ακόμα οι ίδιοι. Η ανάγκη να φύγουν, μεγαλύτερη από ποτέ. Ήδη παρέδωσαν τη χώρα αλυσοδεμένη ως πακέτο στον ξένο παράγοντα. Το περιτύλιγμα γράφει επάνω αγγλικό Δίκαιο και δικαστήριο του Λουξεμβούργου. Δηλαδή, αφενός Δίκαιο υπέρ των πιστωτών, αφετέρου εφαρμογή του σε άλλα –όχι στα αγγλικά– δικαστήρια, που χαρακτηρίζονται από σχετική επιείκεια στην εφαρμογή του αγγλικού Δικαίου. Επίσης, ήδη παρέδωσαν τη δημόσια περιουσία σε ξένο παράγοντα, μέσω ενός ταμείου που θα πληρώνει το ελληνικό κράτος, χωρίς να εισπράττει έστω κι ένα σεντ από αυτό και τις πωλήσεις του. Οι κυβερνώντες έχουν δικαιολογίες για όλες τις ένοχες πράξεις που πραγματοποίησαν. Δεν τους είναι δύσκολο. Υιοθέτησαν τη λογική του δανειστή. Τα επιχειρήματα και τα συμφέροντά του. Το έκαναν με την ίδια ευκολία με την οποία έχουν αποδεχτεί και υπηρετούν εδώ και χρόνια τη διαπλοκή στην Ελλάδα.

Προκειμένου να υποστηρίξουν οι κυβερνώντες τα επιχειρήματά τους ενάντια στο διογκούμενο λαϊκό κίνημα ανέχτηκαν την Κυριακή για άλλη μια φορά ακραίες πρακτικές από τους μηχανισμούς καταστολής που συνέδρασαν με το παρακράτος. Ταυτόχρονα, δε, «αξιοποίησαν» και ανέχτηκαν την παρουσία των συμμοριών, που ενισχύονται. Για άλλη μια φορά, οι δυνάμεις της νόμιμης και παράνομης καταστολής ώθησαν την Αθήνα στις φωτιές. Χτύπησαν ειρηνικές διαδηλώσεις. Το χαμόγελο των νέων.

Απέναντι σε αυτή την παράδοση της χώρας διαμορφώνεται ένα μεγάλο κίνημα αντίστασης, το οποίο πρέπει να μετεξελιχθεί σε κίνημα, αφενός, αλληλεγγύης, αφετέρου δημοκρατικού σχεδίου και ριζοσπαστικών προτάσεων. Το χαρακτηριστικό του κινήματος αυτού είναι η ενότητα στη δράση, που χρειάζεται να λάβει και πολιτική έκφραση. Αυτό καθίσταται ακόμα πιο επείγον, διότι καταρρέει το όλο πολιτικό σύστημα. Κατάρρευση που καταγράφεται σε δύο πεδία: Στο πρώτο πεδίο διαπιστώνονται πλέον η ανικανότητα και, ουσιαστικά, η παλαιότητα του κυρίαρχου πολιτικού προσωπικού. Η διαγραφή σαράντα πέντε βουλευτών που αντιτίθενται στο να ψηφίσουν μια πολιτική που αντίκειται στα εθνικά συμφέροντα, στα προγράμματα και στις προεκλογικές δεσμεύσεις των κομμάτων τους, που λειτουργούν ως φεουδαρχικά συστήματα των ηγετών τους. Στο δεύτερο πεδίο καταγράφεται ένα ισχυρό ξέφτισμα στο δικομματισμό.

Ο Αντώνης Σαμαράς φάνηκε ότι δεν διέ θετε επακριβή εικόνα των διεργασιών στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Ο ίδιος και το κόμμα του βγαίνουν αποδυναμωμένοι. Ταυτόχρονα –κι αυτό είναι από τα παράδοξα της ιστορίας–, απέκτησε το μέγιστο δυνατό όπλο υλοποίησης του αιτήματός του για εκλογές. Η αποδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ έκανε αυτό το κόμμα να χάσει τη δεδηλωμένη. Από τούδε και στο εξής ο Αντώνης Σαμαράς οποτεδήποτε το θελήσει μπορεί να επιβάλει εκλογές. Από την άλλη, οι διαγραφές στο ΠΑΣΟΚ αποτελούν... το χαλί που στρώνει ο Γιώργος Παπανδρέου –εν συμφωνία ή... ανοησία, δεν γνωρίζω– στην άνευ αντιπάλου προεδροποίηση του Βαγγέλη Βενιζέλου. Όλοι οι υπόλοιποι βασικοί διεκδικητές της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ –πριν απ’ όλους, η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης– τέθηκαν εκτός της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Η καταστροφή του ΠΑΣΟΚ είναι

και θα είναι το τίμημα που πληρώνει αυτό το Κίνημα για την καθοριστική συμβολή του στην καταστροφή της χώρας.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν να λύσουν ένα αποφασιστικής σημασίας σταυρόλεξο: Τι θα κάνουν με όσους στήριξαν επί πάνω από δύο χρόνια μια βαθιά αντιπατριωτική και αντιλαϊκή πολιτική, αλλά έστω και την ύστατη στιγμή αντιτάχθηκαν σε αυτή; Νομίζω ότι αυτό θα φανεί από το πόσο αυτοκριτικά και συνεπείς θα σταθούν σε αυτή τους την επιλογή. Εάν κατανοούν, έστω και εκ των υστέρων, τις ευθύνες τους για τις επιλογές τους που κατέστρεψαν τη χώρα και ότι με αυτές απέδειξαν πως δεν διαθέτουν πολιτικές ικανότητες, ενώ η πολιτική ηθική τους αμφισβητείται από πολλές πλευρές.